Ik word vroeg wakker, ik ga weg zo om Jannaii op te halen, ik strompel slaperig naar buiten en wil de kruiwagen aan de kant zetten.
Het vogeltje zit op de rand van de kruiwagen op nog geen halve meter afstand, blijft zitten en kijkt me aan.
Zo staan we zeker 5 minuten, ik geloof mijn ogen bijna niet.
Dan loop ik naar binnen ik wil mn telefoon ophalen, ik verwacht dat ze weg is, dat is ze niet, weer kijkt ze me aan terwijl ze stukjes wegvliegt.
Wat wil ze me vertellen?
Jannaii.
Ik kreeg een vraag of ik wilde helpen, zaterdag middag zou een veulen ingeslapen worden omdat ze zonder oogjes geboren was (microftalmi, dit betekend dat de oogbollen niet meegegroeid zijn en een dier volkomen blind is).
Ik heb ja gezegd, vanuit het diepste van mijn ziel geloof ik niet in gehandicapt zijn, ik geloof in het leven en de lessen daarvan.
Vrijdag was het zover en heb ik haar gehaald.
Het moment dat ik in de box stapte bij moeder en kind begon ik te huilen, en niet van ontroering zoals sommigen dachten maar van verdriet.
Ik ging het meest wrede doen wat je kunt doen, te weten een moeder en kind scheiden.
Het veulen dronk vollop bij de moeder en was in alle 4 maanden nooit een stap buiten de box geweest, nooit aan het halster een rondje naast de moeder buiten en nog nooit de zon op haar ruggetje gehad.
Maar belangrijker nog : alle prikkels die bij opgroeien horen, zoals contact spelen rennen geluiden van buiten, vogels, zachte harde natte droge ondergrond, ze had er niets van meegekregen.
De veilige box was het enige samen met haar moeder en de eigenaars wat ze kende.
En daar kwam ik haar uit de box en uit alles wat haar veilig en vertrouwd was te rukken.
Ik was zo intens verdrietig, terwijl ik het moest doen om haar leven te redden.
Dit stukje is niet bedoeld om de eigenaren te belasteren, juist niet.
Hoe bekrompen ook zij hebben toch gekozen om haar naar mij te laten gaan en haar te laten leven, en daar laat ik het bij.
Wel is dit natuurlijk in de wortel het grote verdriet van deze wereld dat we als mens zelfs het eerste recht van levende wezens afnemen, namelijk het opgroeien bij de moeder.
Het was hartverscheurend de angst en de paniek van kleine Jannaii, met 4 man is het ons gelukt om haar in de trailer te krijgen, snel de klep dicht te doen en haar van haar moeder en alles wat vertrouwd was weg te nemen.
In de trailer ben ik mee gegaan, en dit is echt niet gemakkelijk, een veulen van 140 kilo is behoorlijk sterk en deze bewegende rammelende draaiende schommelende ervaring was voor haar een hel, en voor mij ook.
Het enigste wat ik kon doen was haar zoveel mogelijk te kalmeren, en er te zijn voor haar.
Het touw strak te houden en te laten vieren met weerstand als ze steigerde.
80 kilometer krachtinspanning voor ons beide, en toch was daar het zaadje al van het vertrouwen wat tussen ons groeide.
Ik leed…..en huilde om haar en haar moeder, maar ik deed wat ik moest doen, ik bracht haar thuis.
Thuis gekomen ging het eigenlijk best vlot om haar hier in de box te krijgen, ik denk dat ze dacht dat haar mama daar zou zijn.
Maar ze was er niet.
Toen sloeg de paniek toe, en het is met geen pen te beschrijven wat een explosie van kracht en vluchtgedrag er toen vrij kwam ( dit beantwoord de vraag van de hoge balken en afscheidingen naar buiten)
Een paard is een vluchtdier en in paniek gaan ze rennen en rennen tot ze dood zijn, ik heb haar gehouden, aan een lang touw aan haar halster steeds laten vieren en weer inhalen en troosten steeds maar weer.
Ik had geen hulp hierbij want mensen durven niet zomaar bij 140 kilo paniek in de box te staan, en de honden moesten eruit en een paard moest bij Jannaii gezet worden.
Ik gokte op Tank mijn fjord, zij is zeer moederlijk en heeft al vaker ( jongere) veulens tijdelijk opgevangen.
Maar ik kon haar niet los laten, ze brak door alles heen, toen heb ik de dierenarts Mijn held Theo Bruggeling van DAP dokkum gebeld.
En is ze plat gespoten, dit gaf mij de kans de andere dieren te verzorgen, naar de wc te gaan ( ook niet onbelangrijk) en Tank te halen…….
Hoe de andere paarden haar opvingen was een wonder om te zien en de mensen die er bij waren waren allemaal geroerd, ik had Frig mijn blinde shetlandpony er ook bij gehaald en terwijl Jannaii wat bijkwam uit haar narcose werd ze iets rustiger.
Deze nacht zal ik nooit meer vergeten, de blinde paniek afgewisseld met gelaten triestheid.
Het schorre gehinnik naar haar mama het ging door merg en been.
Ik was emotioneel volkomen op.
Een echte klik was er nog niet met één van de merries, dus de wanhoop het zweten het rennen het ging niet over.
Mijn hart is duizend keer gebroken.
En toen gebeurde het wonder.
Wie mijn boek heeft gelezen weet wie Claudi is, meer dan 22 jaar samen met dit paard, deze merrie die nog nooit, maar echt nog nooit willigheid of hengstig is geweest, nog nooit moedergevoelens heeft gehad.
Zich nog nooit heeft laten dekken in de kudde, nog nooit naar een veulen om heeft gezien.
Claudi ontfermde zich over Jannaii, met alles wat ze in zich heeft, heeft ze de zorg overgenomen van Jannaii.
Het zachte geruststellende gehinnik, de neus van Claudi tegen het kleine bezwete neusje van Jannaii aan, zachte wangbladen over de bezwete flankjes van Jannaii, het was volkomen moeder zijn.
Al die uren die ik samen met Anton bij haar was, al die wanhoop al dat verdriet veranderde langzaam in rust en vertrouwen.
Ik heb mijn leven gegeven voor een paard, dit paard.
En dit paard heeft Jannaii gered, want we waren allemaal wanhopig, ook de dierenarts, ineens van de melk af, ineens al die prikkels, ineens alles weg wat haar vertrouwd was, geen ogen geen uitzicht.
Tot Claudi zich ermee bemoeide.
Ik denk dat het moeilijk is om echt uit te leggen hoe zwaar het was, ik kan er de woorden niet voor vinden, want deze uren branden als een wond op mijn hart, ik zag het was erbij, en moest haar dit aandoen, nooit heb ik iets zwaarder voor me gehad dan dit.
Haar stal inmiddels verbouwd tot stoot en verwonding vrije ruimte zodat ze kan spelen, vallen en gek doen zonder open te raken, en straks langzaam beginnen met wennen aan lopen.
Aan naar buiten gaan, aan leven.
Aan het leren vertrouwen op haar andere zintuigen in een wereld groter dan een paardebox van 3 bij 3, makkelijk word het niet, want alles is nieuw.
Maar samen slaan we ons er doorheen.
Even wat technische details, ze heeft oogleden, ze kan dus knipperen als er een vlieg in haar lege oogje gaat zitten, ze heeft traanbuisjes om het vochtig te houden, verder is ze volkomen gezond ook haar ogen, behalve het belangrijkste gedeelte de oogbol.
Ze heeft geen pijn, ze loopt scheef omdat ze 4 maande rondjes heeft gelopen in een kleine box en ze bang is om zich te stoten, dus houd ze haar hoofd af.
Ze is speels net als een ander veulen, nu nog leren hoe spelen moet.
Het erf is aangepast, overal langs de sloten zijn hekken zodat ze niet in het water kan vallen, het meeste werk op het erf is nog de gaten die de honden elke dag graven weer dicht te gooien.
Ze kan in middels zonder moedermelk al is het verre van ideaal, maar dood was nog minder ideaal geweest.
Ik heb me hierop verkeken, wist van te voren niet hoe zwaar dit zou worden.
ook voor mij, ook ik heb verlies geleden en ben niet moeder ( biologische moeder dan) geworden.
Ik dacht dat ze inmiddels afgespeent ( van de moedermelk af) zou zijn.
Ik wist niet dat ze nooit de box uit was geweest en dat ze nooit buiten was geweest.
Het heeft me diep diep geraakt dit wat deze kleine door heeft moeten maken, en ik laat haar nooit meer alleen.
Wat Anton mijn steun en rots in de branding en Simone ( moontje Moones) voor ons gedaan hebben is onbetaalbaar geweest, ze waren er voor Jannaii en voor mij.
Maar het grootste cadeau is wat ik heb zien ontstaan met mijn oude merrie, zelf moederloos vanaf een dag oud, door mij groot gebracht, alles heb ik haar gegeven, en nooit iets terug gevraagd.
En toen ze het hardste nodig was, was zij er.
Lets do this, is zo,n uitspraak van me.
We did.
Wat het vogeltje me wilde vertellen was dat vertrouwen een staat van zijn is.
Vertrouwen doe je niet, dat ben je!!!
En kijken doe je helemaal niet met je ogen, net als horen niet met je oren, dat doe je met je hart.
Liefs Norma
