Zo voltooid…
ik liep de stal in en miste twee oren, de oortjes die altijd gespitst staan als ik kom. De oren van een reus.
lars lag, zonder pijn lag hij, hier en daar wat knabbelend aan het hooi.
In totale overgave, wijsheid en rust.
Toen hij me zag draaide zijn grote hoofd rustig naar me toe, je bent er Norma…het is tijd.
Tien jaar geleden alweer kreeg ik de vraag of ik een oude hengst kon helpen.
Hij was gestopt met eten… hij wilde niet meer.
Jaren had hij gewerkt, voor de kar gelopen, voor de huifkar door het rulle zand toeristen vermaken.
Voor de slee in de winter, tijdens de feestdagen en oud en nieuw door het vuurwerk lopen….
Lars was opgebruikt. ik vond eigenlijk misbruikt.
Het leven van Lars was een eenzaam bestaan, een kudde kende hij niet.
En die eenzaamheid was niet meer te dragen voor hem.
Dus besloot hij te ontsnappen aan zijn lot.
en koos de dood. Passieve euthanasie, het weigeren van eten en drinken.
Zo kwam hij bij mij, of ik hem weer aan het eten kon krijgen.
Nog voor hij goed en wel de trailer af was stond hij al te eten van het lekkere hooi. dat was een vlotte genezing zeg!
Maar een groter probleem zou zich aandienen, Lars wist niet meer dat hij een paard was.
Hij stond afzijdig van de kudde, kende hun taal niet en reageerde op alles met agressie.
Brak door alles heen en wilde de andere paarden vermoorden.
Hij snapte er niets van. Wanhopig probeerde hij zichzelf te vinden.
Theo, de dierenarts, kwam bij hem kijken en merkte bijna jaloers op: “Wat een prachtige oude bok.
Die had ik ook wel willen hebben…”. Hij werd gezond verklaard en schitterend majestueus!
Er was dus niets lichamelijks met hem aan de hand.
Toen kwam het echte werk, hoe leer ik een paard weer paard zijn.
Elke dag stapje voor stapje kennismaken met de anderen. Langzaam, langzaam leerde hij de kudde kennen.
Leerde heel voorzichtig de taal. leerde de signalen en leerde wat samen betekende.
Leerde dat eenzaamheid verleden tijd was.
Het duurde negen maanden voor de nieuwe Lars ontstond, de Lars die vrienden maakte, die leerde wat liefde is.
Negen maanden van geduld en weer opnieuw beginnen, waarin ik dapper de deuren waar hij doorbrak weer repareerde, de hekken die hij kapot schopte en geduldig elke keer weer met hem aan de hand bij de kudde liep.
Waarin hij van steigerend oerdier een kuddedier werd, zoals het hoorde.
Toen kwamen ze hem weer halen, hij was immers beter, raar tijdstip dat wel zo vroeg op de morgen.
Hij was weer mooi op gewicht en dus was zijn bestemming de slacht. als dank voor 26 jaar werken werd zijn vleesprijs de waardering.
Ik hoef niet uit te leggen zeker wat ik toen deed, Lars bleef!
Ik had geen cent te makken, maar Lars bleef!
Een diepe vriendschap ontstond met Norir, de andere grote reus in onze kudde.
Vriendschap zo intens dat ik regelmatig mijn tranen weg moest vegen.
Hoe goed, hoe prachtig mooi kan iets lopen.
Hoe hartverscheurend mooi is het dat na 26 jaar werken in eenzaamheid voor de mens dit grote paard liefde vond.
Geborgenheid en veiligheid.
Hij werd de onbetwistbare leider van de kudde, rechtvaardig en dapper.
Tijdens de brand was het Lars die voorkwam dat er paniek onder de paarden uitbrak. Een baken van rust was in de chaos die ontstond.
Toen we de paarden naar een andere plek moesten brengen was het Lars aan mijn hand die de kudde voorging.
Mijn knokkels wit van de spanning op zijn halster, maar hij bewaarde de rust.
Ook al voelde ik de zinderende spanning in zijn lijf.
Elk moment klaar om te rennen van angst en spanning, maar hij deed het niet!
Hij, deze stoere man bracht zijn kudde veilig naar de de weide en weer naar huis, ons nieuwe huis.
Hij deed dat met ongekend leiderschap, rust en vertrouwen.
We waren reddeloos verloren geweest zonder hem.
Vanmorgen werd de reus geveld, langzaam als in slowmotion vleide hij zich neer in het dikke stro.
Zijn vriend Norir, zijn alles stond bij hem.
De berustende blik zei genoeg….Norma ik lig zo veilig, zo warm.
Het is goed. ik wil nog wel graag wat stroopwafels, kan dat?
Samen met Norir aten we een pak stroopwafels op.
Waarna Lars tevreden zuchtend zijn hoofd op mijn schoot legde..
Ik probeerde nog voorzichtig met de shovel hem overeind te krijgen.
Maar hij schudde zijn hoofd, laat me Norma.. laat me maar, huil maar…
Alles wat ik ooit wilde als paard heb ik gekregen van jou.
Alles! waar ik zo naar gehunkerd heb kreeg ik van mijn vriend Norir en van mijn kudde.
Norir ging zacht met zijn fluwelen lippen over de warme wangen van Lars,
Voelde zijn hele lichaam, als wilde hij zeggen…toe maar Lars, het is tijd, ik ben bij jou.
Ik ben bij Norma, we gaan dit redden zonder jou. Ga maar. Je hebt me geleerd de kudde nu te leiden, ik kan het aan dankzij jou!
Ik zal leiden..
Theo kwam….en we zaten bij dat prachtige wijze paard te praten over hoe het was begonnen. over hoe mooi, dapper lief en wijs Lars is.
Zijn grote hoofd in mijn armen, zijn manen nat van mijn tranen bracht Theo langzaam en bijna teder de naald in zijn ader.
Norir stapte voorzichtig tegen Lars aan en terwijl de vloeistof zijn werk deed gleden de wangen van Norir over Lars en mij…
Een diepe tevreden zucht nam hem mee.
Theo en ik zaten in verwondering te kijken, hoe mooi het was. hoe rustig Lars insliep.
Stikkend in mijn tranen kon ik alleen maar zien, hoe goed. hoe voltooid. Zo intens tevreden.
Norir rustig een beetje knabbelend aan de manen van Lars.
Mijn lichaam om Lars gevouwen.
mijn ogen keken in de zijne.
Die laatste blik van Lars.. die blik vol oneindige liefde staat gebrand in mij.
Alle werk, alle pijn en moeite soms om dit te doen werden beantwoord met dankbaarheid in die blik.
Hoe een paard weer paard werd…zo vreselijk voltooid.
Norir en ik blijven gebroken achter, het gaat tijd kosten voor ons.
Mijn zorg is nu Norir dat hij de tijd krijgt voor afscheid en moet leren om verder te gaan zonder zijn beste vriend.
We delen het missen…maar we hebben elkaar.
Lars jij goedaardige reus.
Theo zei, je kunt trots zijn op jezelf Norma voor wat je voor dit paard hebt gedaan.
Het was zo goed dat hij dat zei.
Maar Lars,
Het was me een eer…een hartverscheurende grote eer!
Ik zal je vriend hier doorheen krijgen, dat beloof ik je.
Dankjewel voor al je wijsheid, de beschutting die ik bij je vond toen mijn leven aan stukken lag.
Dankjewel mijn aller, aller lieve liefste… tot ooit.
